Someday Memory ความทรงจำของนางฟ้า

มีคนบอกว่าทะเลเป็นตัวแทนของความเดียวดาย บางทีฉันเองก็คงเป็นแบบนั้นละมั้งทุกครั้งที่หลับตาบนพื้นทรายแห่งนี้ภาพของทะเลยังคงแจ่มชัดในมโนสำนึก
ทะเลทำให้ฉันรู้สึกถึงตัวตนของตัวเอง แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกเหน็บหนาวไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ
ใครสักคนเคยบอกว่าเด็กสาวแรกรุ่นมักจะตกหลุมรักผู้ชายคนแรกที่ถือร่มให้ เพราะสายฝนจะนำเอาเวทมนต์ของกามเทพตกลงสู่ร่มที่กางเหนือหัวใจสองดวง เชื่อมโยงผูกพันจนไม่อาจแยกจากกันได้...
พระจันทร์ ลมหนาว ทะเล สามสิ่งที่ทำให้หัวใจคนเราอ่อนไหวสินะ
เขาตอบคำถามนี้ไม่ได้...เขารักผู้หญิงสองคนนี้...ในมุมต่างกัน....เดียร์เป็นผู้หญิงที่เมื่ออยู่ด้วยแล้วเขาจะกลายเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวที่คอยปกป้องเจ้าหญิงผู้บอบบางอ่อนแอ
ซายน์เธอเหมือนท้องทะเลลึกล้ำ ทั้งเย็นชาและอบอุ่นติดตรึงใจ ลบยังไงก็ไม่ออก รอยยิ้มของเดียร์ทำให้เขายิ้มตาม รอยยิ้มของซายน์ทำให้เขารู้สึกถึงความหมายของชีวิต...เดียร์เป็นคนที่เขาอยากปกป้องที่สุด ส่วนซายน์เป็นคนที่เขาอยากให้อยู่เคียงข้างตลอดไป...เขาไม่อาจทิ้งเดียร์ให้อยู่ไกลจากสายตาได้ แต่หากไม่เห็นซายน์..เขาก็คงคิดถึงเธอเช่นกัน...
ข้าไม่เคยศรัทธาในความรัก มันเป็นเพียงบทกวีของคนเพ้อฝัน
ถ้าทะเลกับแม่น้ำทุกแห่งเชื่อมถึงกันจริง ๆ ก็ดีสินะ คนที่อยู่ห่างกันสุดปลายฟ้าจะได้ฝากความคิดถึง และเล่าความทรงจำที่ประทับใจสื่อถึงกันได้
ขอแค่เวลานี้เท่านั้นแหละ แล้วเมื่อถึงเวลา ฉันจะเป็นคนปล่อยมือเอง
ตัดกระดาษ พับเป็นนกพิราบ โรยเกล็ดทรายสีขาวในขวดโหล มอบให้ผู้ชายที่คิดจะฝากชีวิตไว้ในวันแต่งงาน ประเพณีที่สืบทอดมาตั้งแต่โบร่ำโบราณ..พิราบบนทรายสีขาวสำหรับที่เอเตสนั้นแทนความหมายว่า...หัวใจของฉันจะเป็นของเธอตลอดไป...
ทำไมพวกเราถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ ทั้ง ๆ ที่นั่งใกล้กันเหมือนเดิมแต่ความรู้สึกเหมือนห่างกันคนละฟากฟ้า...
ไม่ได้ฝันว่าจะได้ฟังคำลาหวานซึ้ง ขอแค่..รอยยิ้มก่อนจากกัน ขอแค่นั้น ให้ฉันจดจำแต่สิ่งดี ๆ จากเขา...ไปตลอดชีวิตได้ไหม
อนาคตของวันข้างหน้าที่ไม่อาจล่วงรู้...อาจทำให้พวกเราไม่มีวันกลับมาเจอกันอีก......แต่อย่างน้อยสิ่งที่ยังอยู่..คงเป็นความทรงจำที่ฝังไว้ใต้แผ่นฟ้ากว้างนี้...
"ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องมีด้ายแดง ไม่ต้องมีลิขิตพระเจ้า ไม่ต้องมีคำสัญญา เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่มีวันไปจากเธอ"
สวรรค์ ความรัก ฤดูกาล บางทีมันอาจไม่่ต่างกันเลย...ไม่มีใครอยู่บนสวรรค์ได้ตลอด เช่นเดียวกับความรักและฤดูกาลที่แปรผันไปตามกาลเวลา
วันหนึ่งความรักอาจสะพรั่งงดงามแต่สักวันก็คงถึงคราวร่วงโรยสู่พื้นหญ้า เหมือนกับฤดูใบไม้ผลิ ที่ไม่อาจยืนยงได้ตลอด สุดท้ายเมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาถึงคนเราคงต้องเรียนรู้ที่จะก้าวต่อไป เพื่อรอคอยฤดูที่ใฝ่ฝันหมุนเวียนกลับมาอีกครั้ง
ไม่มีใครอยากเป็นคนดีที่ไม่สมหวังหรอก และไม่มีใครอยากรักข้างเดียวไปตลอดชีวิต
ฉันไม่ใช่นางเอกที่แสนดีแบบในนิยาย แต่จะให้เป็นนางอิจฉาคงร้ายไม่ได้ใจเท่าไรนัก