กำสรวลศรีปราชญ์
หน้านี้ได้รับแจ้งให้ลบ เนื่องจากไม่เป็นคำคม ควรอยู่ใน wikisource
หากคุณเห็นว่าไม่ควรลบหน้านี้ กรุณาแจ้งเหตุผลที่หน้าอภิปราย
- หน้านี้แก้ไขล่าสุด โดย KSRB2000 (เรื่องที่เขียน|ปูม) 6 วันที่ผ่านมา
กำสรวลศรีปราชญ์ เป็นนิยายวิทยาศาสตร์ ผลงานประพันธ์ของหม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช ตีพิมพ์เป็นตอน ๆ ลงในหนังสือพิมพ์สยามรัฐรายวัน ช่วงประมาณ พ.ศ. 2530 ตีพิมพ์ฉบับรวมเล่มครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2532
คำคม
[แก้ไข]| โอ้ยามอยู่สุพรรณกินมันเผือก | เคี้ยวแต่เปลือกไม้หมากเปรี้ยวปากเหลือ |
| จนแรงโรยโหยหิวผอมผิวเนื้อ | พริกกับเกลือกลักใหญ่ยังไม่พอ |
| ทั้งผ้าพาดบาตรเหล็กของเล็กน้อย | ขโมยถอยไปทั้งเรือไม่เหลือหลอ |
| เหลือแต่ผ้าอาศัยเสียใจคอ | ชาวบ้านทอถวายแทนแสนศรัทธา ๚ |
| เห็นไม้จันทน์พี่ยิ่งฟั่นอารมณ์เฟือน | เหมือนจันทร์เตือนใจตัวให้ตรอมใจ |
| โอ้นามไม้หรือมาต้องกับน้องพี่ | ขณะนี้นึกหน้าน้ำตาไหล |
| เจ้าอยู่เรือนชื่อเชือนมาอยู่ไพร | เหมือนเตือนใจให้พี่ทุกข์ทุกย่างเดิน ๚ |
| โอ้ชาตินี้มีกรรมเหลือลำบาก | เหมือนนกพรากพลัดรังไร้ฝั่งฝา |
| โอ้กระฎีที่จะจากฝากน้ำตา | ไว้คอยลาเหล่านักเลงฟังเพลงยาว |
| เคยเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าเมื่อเราอยู่ | มาหาสู่ดูแลทั้งแก่สาว |
| ยืมหนังสือลือเลื่องถามเรื่องราว | โอ้เป็นคราวเคราะห์แล้วจำแคล้วกัน ๚ |
| โอ้อายเพื่อนเหมือนเขาว่ากิ่งกาฝาก | มิใช่รากรักเร่ระเหระหน |
| ที่ทุกข์สุขขุกเข็ญเกิดเป็นคน | ต้องคิดขวนขวายหารักษากาย |
| ได้พึ่งบ้างอย่างนี้เป็นที่ยิ่ง | สัจจังจริงจงรักสมัครหมาย |
| ไม่ลืมคุณพูนสวัสดิ์ถึงพลัดพราย | มิได้วายเวลาคิดอาลัย ๚ |
| พี่พูดพูดเขาขาดแล้วหวาดจิต | พี่ขาดมิตรมาไกลถึงไพรสัณฑ์ |
| นึกเฉลียวเสียวทรวงถึงดวงจันทร์ | จะขาดกันเสียเหมือนเขาพี่เศร้าใจ |
| แล้วย่องเหยียบเลียบเนินลงเดินล่าง | ตามแถวทางหิมวาพฤกษาไสว ๚ |
| โอ้ยามอยู่สุพรรณกินมันเผือก | เคี้ยวแต่เปลือกไม้หมากเปรี้ยวปากเหลือ |
| จนแรงโรยโหยหิวผอมผิวเนื้อ | พริกกับเกลือกลักใหญ่ยังไม่พอ |
| ทั้งผ้าพาดบาตรเหล็กของเล็กน้อย | ขโมยถอยไปทั้งเรือไม่เหลือหลอ |
| เหลือแต่ผ้าอาศัยเสียใจคอ | ชาวบ้านทอถวายแทนแสนศรัทธา ๚ |
| เห็นพุ่มพวงบุปผายิ่งอาลัย | สลดใจขุกคิดถึงคู่เคียง |
| ไม้แก้วกางกิ่งพิงกับกิ่งเกด | ฝูงโนเรศขันขานประสานเสียง |
| น้ำตาคลอท้ออกเห็นนกเรียง | เหมือนเรียมเคียงร่วมคู่เมื่ออยู่เรือน ๚ |
| โอ้อายเพื่อนเหมือนเขาว่ากิ่งกาฝาก | มิใช่รากรักเร่ระเหระหน |
| ที่ทุกข์สุขขุกเข็ญเกิดเป็นคน | ต้องคิดขวนขวายหารักษากาย |
| ได้พึ่งบ้างอย่างนี้เป็นที่ยิ่ง | สัจจังจริงจงรักสมัครหมาย |
| ไม่ลืมคุณพูนสวัสดิ์ถึงพลัดพราย | มิได้วายเวลาคิดอาลัย ๚ |
| ระกำป่ากาหลงกะลิงจับ | ระกำกับเราระกำก็จำเหมือน |
| เห็นไม้จันทน์พี่ยิ่งฟั่นอารมณ์เฟือน | เหมือนจันทร์เตือนใจตัวให้ตรอมใจ |
| โอ้นามไม้หรือมาต้องกับน้องพี่ | ขณะนี้นึกหน้าน้ำตาไหล |
| เจ้าอยู่เรือนชื่อเชือนมาอยู่ไพร | เหมือนเตือนใจให้พี่ทุกข์ทุกย่างเดิน ๚ |
| เห็นไม้จันทน์พี่ยิ่งฟั่นอารมณ์เฟือน | เหมือนจันทร์เตือนใจตัวให้ตรอมใจ |
| โอ้นามไม้หรือมาต้องกับน้องพี่ | ขณะนี้นึกหน้าน้ำตาไหล |
| เจ้าอยู่เรือนชื่อเชือนมาอยู่ไพร | เหมือนเตือนใจให้พี่ทุกข์ทุกย่างเดิน ๚ |
