กำสรวลศรีปราชญ์ เป็นนิยายวิทยาศาสตร์ ผลงานประพันธ์ของหม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช ตีพิมพ์เป็นตอน ๆ ลงในหนังสือพิมพ์สยามรัฐรายวัน ช่วงประมาณ พ.ศ. 2530 ตีพิมพ์ฉบับรวมเล่มครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2532
กาเหว่าที่บางเพลง มีเนื้อเรื่องเกี่ยวกับ หมู่บ้านบางเพลง ที่ถูกอำนาจลึกลับครอบงำในคืนวันเพ็ญเดือนสิบสอง เกิดพระจันทร์ทรงกลดขึ้นเหนือหมู่บ้าน จากนั้นผู้หญิงทั้งหมู่บ้านไม่ว่าจะเป็นเด็ก หญิงสาว หญิงชรา หรือแม่ชี ต่างก็ตั้งครรภ์ขึ้นมาพร้อมกันอย่างหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ เมื่อทารกคลอดออกมา เด็กทั้งหมดที่เกิดมามีอำนาจวิเศษเหนือมนุษย์
โอ้ยามอยู่สุพรรณกินมันเผือก
|
เคี้ยวแต่เปลือกไม้หมากเปรี้ยวปากเหลือ
|
จนแรงโรยโหยหิวผอมผิวเนื้อ
|
พริกกับเกลือกลักใหญ่ยังไม่พอ
|
ทั้งผ้าพาดบาตรเหล็กของเล็กน้อย
|
ขโมยถอยไปทั้งเรือไม่เหลือหลอ
|
เหลือแต่ผ้าอาศัยเสียใจคอ
|
ชาวบ้านทอถวายแทนแสนศรัทธา ๚
|
เห็นไม้จันทน์พี่ยิ่งฟั่นอารมณ์เฟือน
|
เหมือนจันทร์เตือนใจตัวให้ตรอมใจ
|
โอ้นามไม้หรือมาต้องกับน้องพี่
|
ขณะนี้นึกหน้าน้ำตาไหล
|
เจ้าอยู่เรือนชื่อเชือนมาอยู่ไพร
|
เหมือนเตือนใจให้พี่ทุกข์ทุกย่างเดิน ๚
|
โอ้ชาตินี้มีกรรมเหลือลำบาก
|
เหมือนนกพรากพลัดรังไร้ฝั่งฝา
|
โอ้กระฎีที่จะจากฝากน้ำตา
|
ไว้คอยลาเหล่านักเลงฟังเพลงยาว
|
เคยเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าเมื่อเราอยู่
|
มาหาสู่ดูแลทั้งแก่สาว
|
ยืมหนังสือลือเลื่องถามเรื่องราว
|
โอ้เป็นคราวเคราะห์แล้วจำแคล้วกัน ๚
|
โอ้อายเพื่อนเหมือนเขาว่ากิ่งกาฝาก
|
มิใช่รากรักเร่ระเหระหน
|
ที่ทุกข์สุขขุกเข็ญเกิดเป็นคน
|
ต้องคิดขวนขวายหารักษากาย
|
ได้พึ่งบ้างอย่างนี้เป็นที่ยิ่ง
|
สัจจังจริงจงรักสมัครหมาย
|
ไม่ลืมคุณพูนสวัสดิ์ถึงพลัดพราย
|
มิได้วายเวลาคิดอาลัย ๚
|
พี่พูดพูดเขาขาดแล้วหวาดจิต
|
พี่ขาดมิตรมาไกลถึงไพรสัณฑ์
|
นึกเฉลียวเสียวทรวงถึงดวงจันทร์
|
จะขาดกันเสียเหมือนเขาพี่เศร้าใจ
|
แล้วย่องเหยียบเลียบเนินลงเดินล่าง
|
ตามแถวทางหิมวาพฤกษาไสว ๚
|
โอ้ยามอยู่สุพรรณกินมันเผือก
|
เคี้ยวแต่เปลือกไม้หมากเปรี้ยวปากเหลือ
|
จนแรงโรยโหยหิวผอมผิวเนื้อ
|
พริกกับเกลือกลักใหญ่ยังไม่พอ
|
ทั้งผ้าพาดบาตรเหล็กของเล็กน้อย
|
ขโมยถอยไปทั้งเรือไม่เหลือหลอ
|
เหลือแต่ผ้าอาศัยเสียใจคอ
|
ชาวบ้านทอถวายแทนแสนศรัทธา ๚
|
เห็นพุ่มพวงบุปผายิ่งอาลัย
|
สลดใจขุกคิดถึงคู่เคียง
|
ไม้แก้วกางกิ่งพิงกับกิ่งเกด
|
ฝูงโนเรศขันขานประสานเสียง
|
น้ำตาคลอท้ออกเห็นนกเรียง
|
เหมือนเรียมเคียงร่วมคู่เมื่ออยู่เรือน ๚
|
โอ้อายเพื่อนเหมือนเขาว่ากิ่งกาฝาก
|
มิใช่รากรักเร่ระเหระหน
|
ที่ทุกข์สุขขุกเข็ญเกิดเป็นคน
|
ต้องคิดขวนขวายหารักษากาย
|
ได้พึ่งบ้างอย่างนี้เป็นที่ยิ่ง
|
สัจจังจริงจงรักสมัครหมาย
|
ไม่ลืมคุณพูนสวัสดิ์ถึงพลัดพราย
|
มิได้วายเวลาคิดอาลัย ๚
|
ระกำป่ากาหลงกะลิงจับ
|
ระกำกับเราระกำก็จำเหมือน
|
เห็นไม้จันทน์พี่ยิ่งฟั่นอารมณ์เฟือน
|
เหมือนจันทร์เตือนใจตัวให้ตรอมใจ
|
โอ้นามไม้หรือมาต้องกับน้องพี่
|
ขณะนี้นึกหน้าน้ำตาไหล
|
เจ้าอยู่เรือนชื่อเชือนมาอยู่ไพร
|
เหมือนเตือนใจให้พี่ทุกข์ทุกย่างเดิน ๚
|
เห็นไม้จันทน์พี่ยิ่งฟั่นอารมณ์เฟือน
|
เหมือนจันทร์เตือนใจตัวให้ตรอมใจ
|
โอ้นามไม้หรือมาต้องกับน้องพี่
|
ขณะนี้นึกหน้าน้ำตาไหล
|
เจ้าอยู่เรือนชื่อเชือนมาอยู่ไพร
|
เหมือนเตือนใจให้พี่ทุกข์ทุกย่างเดิน ๚
|
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้ไข]