ประคิณ ชุมสาย ณ อยุธยา (เกิด 17 ตุลาคม 2468) เป็นชาวไทยซึ่งเป็นอาจารย์คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ทั้งยังเป็นนักเขียนและนักแปล เป็นที่รู้จักด้วยนามปากกว่า "อุชเชนี"
|
เพียงไม่กี่คำจากมุมหงอย ๆ มุมหนึ่งในโลกนี้ เพียงไม่กี่คำที่แปล้ด้วยน้ำใจและไยดี ไม่กี่คำนั้น ในอาณาจักรใจ ย่อมทรงความหมายสุดพรรณนา[1]
|
|
|
|
ดรุณีนางหนึ่งรำพึงเอ่ย
|
|
สายฝนเอ๋ยหนาวเหน็บเจ็บไฉน
|
ใครรักเจ้าแล้วกลับแปรรังแกใจ
|
|
หรือจึงไห้ร่ำอยู่ไม่รู้แล้ว[2]
|
|
|
|
|
ฉันอยู่เพื่อความฝันอันเพริศแพร้ว
|
|
เมื่อโลกแผ้วหลุดพ้นคนหลอกหลอน
|
เมื่ออามิสฤทธิ์แรงแท่งทองปอนด์
|
|
มิอาจคลอนใจฅนให้หม่นมัว
|
ฉันอยู่เพื่อยุคทองของคนยาก
|
|
ที่เขาถากทรกรรมซ้ำปั่นหัว
|
เพื่อความถูกที่เขาถมจมทั้งตัว
|
|
เพื่อความกลัวกลับกล้าบั่นอาธรรม[3]
|
|
|
|
|
ความเพ้อฝันแห่งข้าคือหิ่งห้อย จุดสว่างทรงชีวิต ระยิบในอนธการ[4]
|
|
|
|
คนบ้านนี้มีแต่ชั่วใจมัวหมก
|
|
สกปรกคุดคู้อยู่ในข้อ
|
มดยังหลีกปลีกไกลไม่รั้งรอ
|
|
มิคิดผ่านย่านธรณีนี้
|
บ้านสวยหรูตรูแต่งแรงประดับ
|
|
มากสินทรัพย์อวดพลังมั่งคั่งคลี่
|
แม้ไม้ดอกออกล้วนชวนคลุกคลี
|
|
กลับไม่มีภมรเคล้าน่าเฉาใจ[5]
|
|
|
|
|
เธออาจล้มจมปลักทุลักทุลี
|
|
เขาขยี้เหยียบรวดปวดหนักหนา
|
พิสูจน์ไปว่าเธอใช่สกุณา
|
|
หากเป็นสิงห์หยิ่งกล้าท้าคำรณ[6]
|
|
|
|
|
แต่เมื่อเห็นเธอหาญทะยานหยัด
|
|
กลางแดดจัดที่ผู้ดีผลีผลาม
|
หลบเข้าร่มบ่มพรรณประหวั่นคร้าม
|
|
เธอกลับงามเกินคำจะรำพัน[7]
|
|
|
|
|
กระดาษเริ่มจะมีสีน้ำตาลคร่ำ ความกรอบเริ่มจะกรายเข้ามา สัญญาณของกาลเวลาที่ล่วงเลยไป[8]
|
|
|
|
เวลาดังพญามัจจุราชฉกาจหยาม[9]
|
|
|
- เชิงอรรถ
- ↑ อุชเชนี, 2544: 13.
- ↑ อุชเชนี, 2544: 22.
- ↑ อุชเชนี, 2544: 33.
- ↑ รพินทรนาถ ฐากูร, 2554: 13.
- ↑ คณะวัฒนธรรมประชาชนยูนนาน, 2554: 35.
- ↑ อุชเชนี, 2544: 51.
- ↑ อุชเชนี, 2544: 55.
- ↑ อุชเชนี, 2544: 9.
- ↑ อุชเชนี, 2544: 18.
- รายการอ้างอิง
- คณะวัฒนธรรมประชาชนยูนนาน. (2554). อัษมา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). ประคิณ ชุมสาย ณ อยุธยา, แปล. กรุงเทพฯ: ผีเสื้อ. ISBN 9789741404018.
- รพินทรนาถ ฐากูร. (2554). หิ่งห้อย. (พิมพ์ครั้งที่ 6). ประคิณ ชุมสาย ณ อยุธยา, ระวี ภาวิไล, แปล. กรุงเทพฯ: ผีเสื้อ. ISBN 9789741404049.
- อุชเชนี. (2544). ขอบฟ้าขลิบทอง. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ผีเสื้อ. ISBN 9741401167.