ลักษณวงศ์
ลักษณวงศ์ เป็นนิทานคำกลอน เรื่องจักร ๆ วงศ์ ๆ ประพันธ์โดย สุนทรภู่ สันนิษฐานว่ามีสำนวนของผู้อื่นแต่งเติม สำนวนกลอนบางตอนคล้ายกับดัดแปลงมาจากเรื่อง โคบุตร
คำสอน[แก้ไข]
ส.๑. พอสิ้นแสงสุริยาในอากาศ ก็โอภาสจันทร์แจ่มจำรัสฉาย น้ำค้างโรยโปรยปรายกระจายพราย พระพายชายพัดเชยรำเพยพาน
เสาวคนธ์หล่นโรยมารื่นรื่น เจ้าพลิกฟื้นวรองค์น่าสงสาร ไม่เห็นองค์มารดายุพาพาล ยิ่งแดดาลเดือดดิ้นอยู่โดยเดียว
๒.
สุนทรภู่ครูกลอนสอนนิทาน
หญิงล้างผลาญผู้ชายง่ายนักหนา
แค่ชักชวนยวนใจใช้เจตนา
เป็นชายาชายไวได้ครอบครอง
๓.
ใช้เสน่ห์เล่ห์กลทุกหนไป
ล่อให้ใครเข่นฆ่ามาสนอง
ชายใดหลงปลงใจไม่หมั่นตรอง
ต้องทนหมองหม่นจิตคิดเสียใจ
๔.
นางยี่สุ่นครุ่นคิดจิตประสงค์
ลักษณวงศ์รักเกสรอ้อนไม่ไหว
ด้วยความหึงตะบึงงอนร้อนดั่งไฟ
แอบใส่ไคล้พระองค์ให้หลงนาง
๕.
ลักษณวงศ์หลงยี่สุ่นเลิกครุ่นคิด
โดนจริตมารยาจนฟ้าสาง
สั่งประหารผลาญเกสรรอนแรมทาง
ตายอ้างว้างเหว่ว้าน่าอดสู
