วิสา คัญทัพ
ไม่มีอำนาจใดในโลกหล้า ผู้ปกครองต่างมาแล้วสาปสูญ
ไม่มีใครล้ำเลิศน่าเทิดทูน ประชาชนสมบูรณ์นิรันดร์ไป
เมื่อยืนหยัดต่อสู้ผู้กดขี่ ประชาชนย่อมมีชีวิตใหม่
เมื่อท้องฟ้าสีทองผ่องอำไพ ประชาชนย่อมเป็นใหญ่ในแผ่นดิน
ลาภ-เสื่อมลาภ สัจธรรมชี้กำหนด ยศเสื่อมยศ บริบท ปรากฎเห็น
สรรเสริญ-นินทา พาลำเค็ญ สุข-ทุกข์ ย้ำเน้น ให้เห็นจริง
ธรรมคือคุณากรอมรรัตน์ เมื่อรู้แจ้งแจ่มชัดก็หยุดนิ่ง
เป็นหยุดในเคลื่อนไหว ไม่ประวิง และเป็นวิ่งในหยุด จุดแห่งธรรม
ที่ไร้ ก็ไร้สิ้น ที่มีกิน ก็เกินมี
ที่ใด จะพอดี คือคำถาม ประจำมา
มีทุกข์ ในเรือนกาย มีความตาย ในดวงตา
น้ำนม แห่งมารดา ในสายเลือด ยังเหือดหาย
ทุกคำ คือชีวิต ทุกชีวิต อันเรียงราย
คือคน ที่เกิดกาย มาร่วมถิ่น แผ่นดินเดียว
ริ้วนี้ ใช่แพรพรรณ คือริ้วอัน ซี่โครงเรียว
ขานี้ ใช่ขาเปรียว ที่เดินอวด ประกวดกัน
ดินเอ๋ย โอ้ดินนี้ ยังพอมี ให้แบ่งปัน
เพียงเพื่อ ได้อิ่มพลัน มิรู้อัน ตรายมา
แด่น้อง ผู้หิวโหย เพียงท่านโปรย ความเมตตา
น้อยหนึ่ง นะกรุณา ต่อชีวา ตาดำดำ