อแมนด้า กอร์แมน

จาก วิกิคำคม
เรากำลังพยายามสร้างสหภาพของเราอย่างมีเป้าหมาย
เพื่อสร้างประเทศที่ยึดมั่นในวัฒนธรรม สีผิว ลักษณะ และเงื่อนไขของมนุษย์

อแมนดา กอร์แมน (อังกฤษ: Amanda Gorman; เกิด 7 มีนาคม ค.ศ. 1998) เป็นกวีและนักเคลื่อนไหวทางสังคมชาวอเมริกัน เธอตีพิมพ์หนังสือกวีนิพนธ์เรื่อง The One for Whom Food Is Not Enough ใน ค.ศ. 2015 และกลายเป็นกวีเยาวชนแห่งชาติคนแรกที่ได้รับรางวัลใน ค.ศ. 2017 เธอศึกษาสังคมวิทยาที่วิทยาลัยฮาร์วาร์ดและสำเร็จการศึกษาระดับเกียรตินิยมในฐานะสมาชิกของ Phi Beta Kappa เธอได้รับความสนใจจากทั่วโลกด้วยการท่องบทกวี "The Hill We Climb" ของเธอที่แต่งขึ้นสำหรับพิธีเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีโจ ไบเดินของสหรัฐ

คำคม[แก้ไข]

The Republic Gives Thanks (ค.ศ. 2018)[แก้ไข]

"Watch National Youth Poet Laureate Amanda Gorman perform her Thanksgiving poem", CBS This Morning (22 November 2018)
  • ใน ค.ศ. 1863 ลึกเข้าไปในขนาดของสงครามกลางเมือง,
    อับราฮัม ลินคอล์นประกาศวันขอบคุณ
    แบ่งปันด้วยหนึ่งหัวใจและหนึ่งเสียงของอเมริกา
    ประกาศสำหรับประเทศในฝันร้าย,
    วันขอบคุณพระเจ้านี้ทำให้ชาวอเมริกันกล้า
    เพื่อกล่าวคำขอบคุณในเวลาที่คนจำนวนมากเชื่อ
    พวกเขาไม่มีคำขอบคุณที่จะให้
  • การเป็นคนอเมริกันคือการเป็นเครือญาติ
    เพื่อความหวังอันแรงกล้า:
    ความเชื่อใจแม้เพียงชั่วขณะหนึ่ง
    เราสามารถ, เราต้อง, ตำแหน่งใกล้เคียงในฐานะคน,
    หนึ่งใจ หนึ่งเสียง หนึ่งใจ เกิดมาเท่ากัน

The Hill We Climb (ค.ศ. 2020)[แก้ไข]

Full recitation: PBS NewsHour (20 January 2021)
  • เมื่อกลางวันมาถึง เราถามตัวเองว่าเราจะพบแสงสว่างในร่มเงาที่ไม่มีวันสิ้นสุดนี้ได้จากที่ใด?
    ความสูญเสียที่เราแบกรับ ทะเลที่เราต้องลุย
    เราได้ผ่าท้องของสัตว์ร้าย
    เราได้เรียนรู้ว่าความเงียบไม่ใช่ความสงบสุขเสมอไป
    ในบรรทัดฐานและความคิดของสิ่งที่ "เป็นอยู่" นั้นไม่ยุติธรรมเสมอไป

    ถึงกระนั้น รุ่งอรุณก็เป็นของเราก่อนที่เราจะรู้ตัวเสียอีก
    ยังไงก็ตามเราทำ
    ยังไงก็ตาม เราได้เห็นสภาพดินฟ้าอากาศและได้เห็นประเทศที่ไม่แตกสลาย แต่สร้างไม่เสร็จ
  • เรากำลังพยายามสร้างสหภาพของเราอย่างมีเป้าหมาย
    เพื่อสร้างประเทศที่ยึดมั่นในวัฒนธรรม สีผิว ลักษณะ และเงื่อนไขของมนุษย์

    ดังนั้นเราจึงไม่ละสายตาจากสิ่งที่ยืนอยู่ระหว่างเรา แต่จงมองสิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา
    เรายุติการแบ่งแยกเพราะเรารู้ว่าต้องวางอนาคตของเราก่อน เราต้องทิ้งความแตกต่างของเราก่อน
    เราวางแขนลงเพื่อที่เราจะสามารถเอื้อมแขนถึงกันได้
    เราไม่ต้องการทำร้ายใครและทุกคนมีความสามัคคี
    ถ้าไม่มีอะไรอื่น ให้โลกบอกว่านี่คือความจริง
    แม้ว่าเราจะเศร้าโศก เราก็เติบโตขึ้น
    แม้ในขณะที่เราเจ็บปวด เราก็มีความหวัง
    แม้ในขณะที่เราเหนื่อย เราพยายามที่จะผูกติดกันตลอดไปเพื่อชัยชนะ
    ไม่ใช่เพราะเราจะไม่รู้จักความพ่ายแพ้อีกต่อไป แต่เพราะเราจะไม่มีวันหว่านความแตกแยกอีกต่อไป

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้ไข]